Hoi allemaal,

Ik heb jullie deze keer goed en slecht nieuws te vertellen.. Ik zal beginnen met het goede nieuws... Eindelijk zal ik Moon terugzien! Eindelijk terug bij mijn grote broer! Eindelijk zal ik weten hoe het met hem gaat en hoe hij zich voelt! Maar ja.. dan heb je weer het slechte nieuws.. Ik word ook weggestuurd, net zoals Moon en Dani. Weggestuurd met een groep jongens die ik niet ken en waarmee ik dus nog nooit heb gesproken. We vertrekken ook met een trein en we weten niet wanneer we terugkomen en of we wel zullen terugkomen, of ik ooit mama nog zal terugzien, of ik nog leef binnen een paar maanden.. 

Mama is natuurlijk ook in alle staten. Ze verliest haar twee zonen en weet niet meer wat ze kan doen. Ze kan ons niet helpen. Ze kan enkel hopen op een goede afloop en wachten tot wanneer we terugkomen. Ik ben echt héél bang dat ze domme dingen zal gaan doen. Zoals ik ze de laatste weken heb gezien, zo ziet het er niet goed uit. Maar ik moet vertrekken. Ik mag niet bij haar blijven om haar te steunen. Dat doet verschrikkelijk veel pijn. 

En op de steun van Anneka reken ik ook niet. Zij is enkel bezig met zichzelf! En ze weet totaal niet wat ze wel en niet mag zeggen; ze is enkel grof om ‘stoer’ te zijn bij haar vriendinnetjes. Maar ja pff, dat zijn meisjes zeker.. 

Morgen moet ik de trein op, dus dat wil zeggen dat dit voorlopig mijn laatste blog zal zijn voor jullie. Bedankt voor jullie steun de afgelopen maanden en ik hoop dat ik snel weer terug ben!

Bing

Hoi iedereen,

Ik vrees dat ik nog steeds niets anders te vertellen heb; niets dan miserie. Mijn familie zit er serieus onderdoor. Niemand die iets weet. Niemand die me kan vertellen waar mijn lieve, grote broer is. En ik heb het de afgelopen weken zwaar te verduren gekregen..

Op een dag kwam mama naar mij met vochtige ogen waarrond je rode kringen kon zien. Ik geloof dat ze al een hele poos aan het wenen was geweest. Mama vertelde mij dat het enkel ik was voor wie ze nog in leven bleef. Geloof me, als je moeder zoiets tegen jou komt vertellen.. dat is wat ik hard noem, écht hard! En eerlijk gezegd.. ik wist ook een tijdje niet meer voor wie of voor wat ik nog leefde. Diegene die mij nog in leven hebben gehouden zijn Moon en mama. Anneka kan mij gestolen worden! Dat ze haar maar meenemen en Moon terugbrengen! Daar zou ik veel minder vanaf zien!

Vorige week ben ik op bezoek geweest bij opa. Oma is ondertussen al gestorven.. Ook opa heeft het niet gemakkelijk. Hij is dan al alleen en dan krijgt hij vanuit zijn familie nog niets dan slecht nieuws te horen. Opa is wel een grote steun geweest voor mij de afgelopen maanden. Hij vertelt mij leuke verhalen over vroeger en over oma. Dat kan mijn zinnen toch wat verzetten. Opa is een hele lieve man. Hij is ondertussen 85 jaar en ik hoop dat hij nog véél ouder mag worden! Anders ben ik ook die goede vriend nog eens kwijt.. Dat zullen ze mij toch niet aandoen, wel? Oké, ik weet dat ik flauwekul aan het vertellen ben nu, want ik weet dat 85 jaar een leeftijd is waarop er vele mensen sterven. Maar toch..

Op school loopt ook alles mis. Mijn punten gaan er sterk op achteruit. Nja, leren gaat nu niet zo gemakkelijk, wat denk ik wel vrij begrijpelijk is, hoewel ik wel mijn best doe! Het lukt me gewoon niet... Moon en Dani horen hier, bij mij..

Bing

Hoi iedereen

Pff, wéér slecht nieuws... Mijn leven wordt steeds meer een puinhoop! Herinner je je nog Dani Bennoni? (aan hen die het niet meer weten; Dani is de jongen die mij niet wilde leren voetballen) Hij heeft nu ook slecht nieuws gekregen.. Hij moet ook gaan, net zoals mijn broer, Moon. Weg met een deel andere jongens in een trein. Weg om oorlog te voeren. Ook van hem zullen we niet weten hoe het met hem gaat, waar hij is, bij wie hij is, of hij nog leeft.. Nog meer vragen die door mijn hoofd zullen spoken, nog meer slapeloze nachten.. Nu is zelfs mijn wilskracht om te leren voetballen, zodat Moon fier op me kan worden, verdwenen. Het hoeft voor mij allemaal niet meer! Het lijkt wel alsof ze daarboven in een apart boekje hebben genoteerd dat ze mij en mijn vrienden extra in de zwarte verf moeten zetten. Ik haat ze daar!

Ook voor mama blijft het zwaar. Nog steeds geen nieuws van Moon. Men zegt wel: 'Geen nieuws is goed nieuws'. Maar ach, mijn moed is me toch sterk naar beneden aan het zakken. Ik word knettergek door al die onzekerheden en vraagtekens. Moon is nu al een poosje weg, maar zijn afwezigheid wordt je absoluut niet gewoon, nooit zelfs! Telkens wanneer ik ontbijt, lijkt het alsof ik hem voor me aan tafel zie zitten. Of wanneer ik buiten aan het spelen ben, roep ik nog steeds of hij mij een pas wil geven met de bal. Ik verlang zo naar een teken van hem. Al is het maar een brief, alles wat ik van hem te horen krijg, is meer dan dat ik nu krijg..

Bing

Hey allemaal

Weer een nieuwe week voorbij. Een week zonder Moon. Ik heb nog steeds niets van hem gehoord en ik mis hem elke dag meer en meer. De laatste tijd heb ik nergens nog zin in. In tegenstelling tot vroeger haat ik opeens het afspreken met vrienden in het parkje, niet ver van mij thuis. Het enige dat me nu kan opvrolijken, is dat Dani me wil leren voetballen of nieuws krijgen van Moon.

Met mama gaat het ook nog niet beter. Ze eet de laatste tijd héél weinig en ze verbergt haar verdriet om Moon voor mij enorm. Maar ik weet wel beter... Zo passeerde ik gisteren de deur van haar slaapkamer die op een kier stond. Ik zag mama zitten, wenend met een foto van Moon op haar schoot. We vragen ons beide af waar hij is, bij wie hij is, of hij nog leeft,... Wat mis ik mijn grote broer toch...

Anneka (mijn zus) lijkt er heel wat minder last van te hebben. Zij gaat elk weekend naar de discotheek in ons dorpje en spreekt regelmatig af met vrienden en vriendinnen. Zij ziet ook duidelijk het verdriet niet dat ik en mama ondergaan de laatste tijd, aangezien ze nog steeds franke opmerkingen maakt. Zo zei ze gisteren nog tegen mama dat ze precies slapers tot op haar tenen had. Hiermee bedoelde ze dan de wallen onder haar ogen (of ze effectief zelf weet wat ze precies zegt, dat weet ik niet). Ze slaapt de laatste tijd inderdaad heel slecht. Maar een opmerking als deze kan ze nu echt wel missen als koude pap! Hoe komt het toch dat meisjes zoals Anneka zoiets niet begrijpen?

Bing

Ik mis hem, ik mis hem enorm! Wacht, voor ik het vergeet...Ik zal me even voorstellen. Mijn naam is Bing. Ik heb besloten om een blog bij te houden, aangezien ik met mezelf geen blijf meer weet. Ik heb verdriet, veel verdriet. Laat me jullie even uitleggen vanwaar dit verdriet komt..

Mijn grotere broer, Moon, werd opgeroepen om mee oorlog te gaan voeren. Vanaf dat hij met enkele andere jongens mee in de trein is gestapt, heb ik niets meer van hem gehoord. Hoe het met hem is, weet ik dus niet. Wat er met hem is gebeurd, we weten het niet. Waar hij nu is, geen idee,... We wachten bang af.. Ook mijn moeder heeft het enorm moeilijk nu. Ze komt haar bed niet meer uit tot wanneer Moon terugkomt. Gisteren ben ik nog in zijn bed gaan liggen en heb nog uren aan hem gedacht. De tranen liepen over mijn wangen, totdat ik zijn voetbalspullen zag liggen (Moon was een hele goede voetballer). Toen wist ik het! Ik zou ook leren voetballen, zodat hij heel trots op me kan zijn wanneer hij terugkomt. De enige die me zo goed zou kunnen leren voetballen, was Dani Bennoni. Hij wil mij natuurlijk niet helpen, aangezien het volgens hem verloren moeite is.. Ik weet zelf ook wel dat ik niet zo goed ben in sport, maar.. je kan het toch leren, niet? Ik zal iets anders moeten verzinnen om hem te overtuigen...

Ik heb ik ook nog een zus, Anneka. Maar voor haar toon ik geen liefde. Die heb ik trouwens ook niet. Wat denkt ze wel! Mij zomaar gaan belachelijk maken bij iedereen! Dat is trouwens het enige wat ze doet; me pesten en belachelijk maken bij anderen. Dit laatste ook nog vaak waar anderen bijstaan. Ik word er helemaal gek van! Het liefst van al zou ik nu mijn zus willen omruilen met mijn broer. Hij en ik waren twee handen op één buik. Wat mis ik hem hard... Wanneer zal ik nu eens eindelijk iets van hem te horen krijgen?...