Hoi allemaal,

Ik heb jullie deze keer goed en slecht nieuws te vertellen.. Ik zal beginnen met het goede nieuws... Eindelijk zal ik Moon terugzien! Eindelijk terug bij mijn grote broer! Eindelijk zal ik weten hoe het met hem gaat en hoe hij zich voelt! Maar ja.. dan heb je weer het slechte nieuws.. Ik word ook weggestuurd, net zoals Moon en Dani. Weggestuurd met een groep jongens die ik niet ken en waarmee ik dus nog nooit heb gesproken. We vertrekken ook met een trein en we weten niet wanneer we terugkomen en of we wel zullen terugkomen, of ik ooit mama nog zal terugzien, of ik nog leef binnen een paar maanden.. 

Mama is natuurlijk ook in alle staten. Ze verliest haar twee zonen en weet niet meer wat ze kan doen. Ze kan ons niet helpen. Ze kan enkel hopen op een goede afloop en wachten tot wanneer we terugkomen. Ik ben echt héél bang dat ze domme dingen zal gaan doen. Zoals ik ze de laatste weken heb gezien, zo ziet het er niet goed uit. Maar ik moet vertrekken. Ik mag niet bij haar blijven om haar te steunen. Dat doet verschrikkelijk veel pijn. 

En op de steun van Anneka reken ik ook niet. Zij is enkel bezig met zichzelf! En ze weet totaal niet wat ze wel en niet mag zeggen; ze is enkel grof om ‘stoer’ te zijn bij haar vriendinnetjes. Maar ja pff, dat zijn meisjes zeker.. 

Morgen moet ik de trein op, dus dat wil zeggen dat dit voorlopig mijn laatste blog zal zijn voor jullie. Bedankt voor jullie steun de afgelopen maanden en ik hoop dat ik snel weer terug ben!

Bing

Hoi iedereen,

Ik vrees dat ik nog steeds niets anders te vertellen heb; niets dan miserie. Mijn familie zit er serieus onderdoor. Niemand die iets weet. Niemand die me kan vertellen waar mijn lieve, grote broer is. En ik heb het de afgelopen weken zwaar te verduren gekregen..

Op een dag kwam mama naar mij met vochtige ogen waarrond je rode kringen kon zien. Ik geloof dat ze al een hele poos aan het wenen was geweest. Mama vertelde mij dat het enkel ik was voor wie ze nog in leven bleef. Geloof me, als je moeder zoiets tegen jou komt vertellen.. dat is wat ik hard noem, écht hard! En eerlijk gezegd.. ik wist ook een tijdje niet meer voor wie of voor wat ik nog leefde. Diegene die mij nog in leven hebben gehouden zijn Moon en mama. Anneka kan mij gestolen worden! Dat ze haar maar meenemen en Moon terugbrengen! Daar zou ik veel minder vanaf zien!

Vorige week ben ik op bezoek geweest bij opa. Oma is ondertussen al gestorven.. Ook opa heeft het niet gemakkelijk. Hij is dan al alleen en dan krijgt hij vanuit zijn familie nog niets dan slecht nieuws te horen. Opa is wel een grote steun geweest voor mij de afgelopen maanden. Hij vertelt mij leuke verhalen over vroeger en over oma. Dat kan mijn zinnen toch wat verzetten. Opa is een hele lieve man. Hij is ondertussen 85 jaar en ik hoop dat hij nog véél ouder mag worden! Anders ben ik ook die goede vriend nog eens kwijt.. Dat zullen ze mij toch niet aandoen, wel? Oké, ik weet dat ik flauwekul aan het vertellen ben nu, want ik weet dat 85 jaar een leeftijd is waarop er vele mensen sterven. Maar toch..

Op school loopt ook alles mis. Mijn punten gaan er sterk op achteruit. Nja, leren gaat nu niet zo gemakkelijk, wat denk ik wel vrij begrijpelijk is, hoewel ik wel mijn best doe! Het lukt me gewoon niet... Moon en Dani horen hier, bij mij..

Bing