Hey allemaal

Weer een nieuwe week voorbij. Een week zonder Moon. Ik heb nog steeds niets van hem gehoord en ik mis hem elke dag meer en meer. De laatste tijd heb ik nergens nog zin in. In tegenstelling tot vroeger haat ik opeens het afspreken met vrienden in het parkje, niet ver van mij thuis. Het enige dat me nu kan opvrolijken, is dat Dani me wil leren voetballen of nieuws krijgen van Moon.

Met mama gaat het ook nog niet beter. Ze eet de laatste tijd héél weinig en ze verbergt haar verdriet om Moon voor mij enorm. Maar ik weet wel beter... Zo passeerde ik gisteren de deur van haar slaapkamer die op een kier stond. Ik zag mama zitten, wenend met een foto van Moon op haar schoot. We vragen ons beide af waar hij is, bij wie hij is, of hij nog leeft,... Wat mis ik mijn grote broer toch...

Anneka (mijn zus) lijkt er heel wat minder last van te hebben. Zij gaat elk weekend naar de discotheek in ons dorpje en spreekt regelmatig af met vrienden en vriendinnen. Zij ziet ook duidelijk het verdriet niet dat ik en mama ondergaan de laatste tijd, aangezien ze nog steeds franke opmerkingen maakt. Zo zei ze gisteren nog tegen mama dat ze precies slapers tot op haar tenen had. Hiermee bedoelde ze dan de wallen onder haar ogen (of ze effectief zelf weet wat ze precies zegt, dat weet ik niet). Ze slaapt de laatste tijd inderdaad heel slecht. Maar een opmerking als deze kan ze nu echt wel missen als koude pap! Hoe komt het toch dat meisjes zoals Anneka zoiets niet begrijpen?

Bing